In grote lijnen verloopt de carrière van Elle Hollis behoorlijk voorspoedig. Niet alleen is ze getekend bij een groot platenlabel en vonden er al inspiratie- en netwerksessies plaats in het buitenland, ook won ze afgelopen jaar Nu of Nooit. Het openen van Pinkpop was de volgende stap. Totdat… inderdaad, het coronavirus de wereld overnam. Net na de piek van de crisis kijken we samen met de Brunssumse terug op de afgelopen weken. “Niemand kan optreden, dus iedereen deelt zijn verdriet automatisch. Maar goed, dat neemt niet weg dat het gewoon heel vervelend is.”
Zoomgesprek met Elle Hollis en Wouter Greven (auteur van dit artikel)
‘Het nieuwe normaal’, wie kent de term niet? Anderhalvemetereilandjes, gesloten poppodia, het omarmen van bezorgmaaltijden – inmiddels kennen we onze maatschappij niet meer anders. Nog zo’n pijler van de nieuwe samenleving: de Zoom-videomeeting. Het is via deze weg dat ik medio mei het gesprek met Elle Hollis – wat overigens haar artiestenpseudoniem is – open. Vreemd is het inmiddels niet meer, zo komen we overeen; noch het digitale conversatiemiddel Zoom, noch deze uitzonderlijke mondiale situatie. “Je kunt ook niet anders. Het moet wel normaal worden na een tijdje, anders hou je het niet vol.” En passant komen we uit bij nog een andere conclusie: deze opgelegde pauze is eigenlijk best wel aangenaam. Het leert onze generatie dat je soms ook even onzichtbaar mag zijn, dat je soms even uit de drukte kunt ontsnappen. Maar goed, hierover later meer.
Even terug naar die memorabele avond in de Maastrichtse Muziekgieterij, december 2019. Vol ongeloof en blijdschap staat Elle Hollis (23) – samen met de twee Limburgse muzikanten die haar liveband compleet maken – L1 te woord nadat duidelijk is geworden dat ze de popwedstrijd Nu of Nooit heeft gewonnen, dé arena voor beginnend Limburgs talent. De winnaar mag zich niet alleen een jaar lang ‘de meest veelbelovende act van Limburg’ noemen, maar krijgt ook automatisch een plekje als opener van Pinkpop toegewezen. Een halfjaar later windt Elle Hollis er geen doekjes om: “Nu of Nooit was voor mij echt dé route om op Pinkpop te kunnen staan. In die zin was winnen geen einddoel voor mij. Dit in tegenstelling tot andere deelnemers.” Haar (internationale) ervaring en reeds geboekte successen, later in dit artikel meer daarover, zijn dan ook niet te vergelijken met de rest van de acts. “Nou ja, ik merkte ook wel dat andere deelnemers soms dachten: wat doet zij hier? Heel simpel: ik wist gewoon dat ik veel uit Pinkpop zou kunnen halen. Dat live-aspect was precies was ik nodig had.”
Daarnaast geldt voor Elle Hollis wat voor vrijwel iedere Limburgse muziekliefhebber geldt, namelijk: Pinkpop voelt als thuiskomen. Die persoonlijke betekenis mag zeker niet vergeten worden. “Nou ja, ik kom zelf uit Limburg – ik ben vanzelfsprekend al jaren lang vaste bezoeker van het festival. Ik ken de sfeer, de podia, de mogelijkheden. Logisch dus dat het festival voor mij als artiest ook al heel lang op de bucketlist staat.” Als je dan op het festival mag optreden, moet je natuurlijk ook een verpletterende indruk maken. “In januari begon het te dagen: als we dit goed willen doen, dan moeten we er echt heel veel werk in stoppen. We hebben dus de hele eerste helft van dit jaar eigenlijk helemaal volgepland met het oog op Pinkpop.” De rest van het festivalseizoen zou dan geteerd kunnen worden op de grootse voorbereidingen voor het Limburgse moederfestival. Kortom: de zomer leek Elle Hollis toe te lachen. En toen gebeurde het onvoorstelbare.
Fotograaf: Sharik Derksen
Het domino-effect
Het duurde even voordat de ernst van de situatie duidelijk werd voor Elle Hollis. “Aanvankelijk nam ik alle nieuwtjes rondom corona niet zo heel serieus, zoals velen denk ik, omdat ik dacht dat we er vroeg bij waren.” Het ritme was voor heel Nederland gelijk: per persconferentie van Rutte werden de ernst en de grootschalige complicaties van het virus duidelijker. Toen medio maart het bericht kwam dat horecazaken dicht moesten, begon het kwartje te vallen. “Tja”, zo stelt Hollis, “dan is een festival met plusminus 60.000 bezoekers binnen drie of vier maanden tijd natuurlijk onbegonnen werk.” Dat bleek inderdaad zo te zijn. Ondanks dat ze de annulering van Pinkpop dus aan zag komen, was het alsnog een bittere pil om te slikken. “Mijn enige troost was: niemand kan optreden, dus iedereen deelt zijn verdriet automatisch. Maar goed, dat neemt niet weg dat het gewoon heel vervelend is.”
De onvoorspelbaarheid van de coronacrisis werkte ook door op het logistieke aspect van de Pinkpop-gig. “Een groot deel van de voorbereiding voor een optreden bestaat natuurlijk uit het oefenen van de muziek. Maar bij een show als Pinkpop gaat het ook om de lichtshow, de visuals en zeker ook de merchandise. Wat betreft dat laatste dacht ik op een bepaald moment bij mezelf: ik kan nu wel doorgaan met zaken regelen, maar dat wordt in financiële zin te riskant. Het was best moeilijk om dat toe te geven. Maar achteraf natuurlijk wel goed dat we er zo vroeg bij waren en de knoop door hebben durven hakken.” Ik stel me dan voor dat er dan een soort leegte op je wacht. Wekenlang ben je in de weer geweest met voorbereidingen en randzaken, en plotseling moet je opeens alles afkappen en loslaten. Zelf heeft Elle Hollis niet het gevoel dat de voorbereidingen nutteloos zijn geweest. “De hele wereld staat op pauze, maar op een bepaald moment gaan we ook weer verder. Dan kan ik weer mijn voordeel halen uit het gedane werk.”
Een van de toffe bijkomstigheden van een optreden op Pinkpop zijn de vele mede-artiesten die backstage rondlopen. Door de mondiale radiostilte loopt Hollis deze contacten ook mis. “De line-up van dit jaar was al bekend voordat wij überhaupt wisten dat we zouden optreden. Dat zorgde wel voor extra spanning, want er stonden heel wat artiesten op het programma waar ik groot fan van ben. Zara Larsson, bijvoorbeeld, maar ook Post Malone, Anderson Paak. Wow, ik wilde dat mijn naam daar ook tussen zou staan.” Desondanks is er volgens haar toch ook een positief aspect te ontwaren in de annulering van het festival. “Er is nu simpelweg veel meer tijd om naar zo’n show toe te werken. Nu hadden we vijf maanden zoiets, dat is gewoon heel weinig. Je wil natuurlijk dat zoveel mogelijk bezoekers je muziek al kennen of wel eens gehoord hebben, en dat ze daarna verder luisteren. Dat is mijn winst, denk ik: meer tijd om aan die naamsbekendheid te werken.”
Fotograaf: Sharik Derksen
Stappen zetten
Een passie voor muziek is altijd vanzelfsprekend geweest voor Elle Hollis. De oorsprong is onbekend, “niemand in ons gezin speelt namelijk een instrument”, maar het was al vroeg duidelijk dat ze instinctief werd aangetrokken door klanken. In kinderfilms, bijvoorbeeld, vond ze de liedjes het meest interessant. Toen ze als kind eenmaal bekend raakte met musicals – de combinatie van dans en zang – was ze gelijk verkocht. Dus deed ze auditie. Met succes, want al snel speelde Hollis in grote musicals van Joop van den Ende en Studio 100. Op school werd in de tussentijd een regeling getroffen dat ze bepaalde lessen mocht missen en deze op andere momenten kon inhalen. Een vrij serieus dubbelleven dus, en dat al op jonge leeftijd. “Nu ik ouder ben snap ik steeds meer dat mijn ouders dachten: dit is niet zomaar iets. Vooral als we dan opeens een hele stapel contracten kregen. Het was echt al een soort van baan. Desondanks hebben ze me altijd gesteund in mijn keuzes, omdat ze gewoon zagen dat ik het écht wilde.” Want hoe ingrijpend haar beginnende carrière ook mocht zijn – voor Elle Hollis klopte het plaatje. “Op zo’n podium, voor publieken van 2000 tot 3000 mensen, het voelde gewoon goed. Ik wilde door.”
De musical-periode eindigde toen ze rond de veertien jaar oud was, omdat de puberteit precies tussen de kinderrollen en rollen voor volwassen in valt. De volgende stap stond al vast. Geïnspireerd door artiesten als John Mayer (“wie luisterde in die tijd niet naar hem?”), Drake (“zit tekstueel gewoon heel goed in elkaar”) en Stromae (“unieke en tijdloze producties”) begon ze eigen nummers te schrijven onder de naam Elle Hollis, een periode die jaren duurde. Op een bepaald moment maakte ze, geheel in lijn met haar ambitie, een plan. “Goed, ik kon piano spelen en mezelf begeleiden op piano, maar ik wilde eigenlijk meer elektronische popmuziek maken. Dat kon ik niet zelf – daar waren producers voor nodig.” Dus stuurde ze, inmiddels als studente te Nijmegen, enkele demo’s die ze al had op naar internationale producers. Ook een soort van auditie, in zekere zin. En wederom met succes: “Een Zweedse producer wilde wel met mij samenwerken dus toen ben ik in de zomervakantie daar naartoe gegaan. ”
Het balletje rolde dus richting Scandinavië, Stockholm om precies te zijn. Daar bleek een florerende muziekindustrie verscholen te liggen. “Muziek wordt daar echt met de paplepel ingegoten”, verklaart Hollis. “Het is vrij normaal dat je besluit muzikant te worden en het studeren laat voor wat het is. Ik heb daar wel eens over gepraat met Scandinavische muzikanten en die wijten die cultuur aan het feit dat de Scandinavische landen rijk en relatief zorgeloos zijn. Er is ruimte om te proberen.” Kortom, geen verkeerde plek om terecht te komen als jonge artiest. Toen bleek dat de Zweedse producer in kwestie bij de music publisher Warner Chappell Music’ getekend was, maakte dat de trek noordwaarts al helemaal een gouden zet. Binnen de kortste keren bevond Elle Hollis zich op het kantoor van de Benelux-tak van het wereldbedrijf, met, jawel, een stapel contracten voor haar neus. “Ik was negentien, de jongste artiest binnen het bedrijf. Ze hebben me gelijk heel goed begeleid en duidelijk gemaakt dat ik de samenwerkingen voor het kiezen had en dat ik ook voor anderen mocht schrijven. Dit terwijl ik gewoon heel jong was en eigenlijk van niks wist. Dat vertrouwen is echt heel fijn.”
Een vergroting van de schaal betekent meer werk. Het is niet overdreven om te stellen dat Elle Hollis tegenwoordig inmiddels een heus bedrijf is. Voelt dat nooit raar? “Best wel. Vooral sinds ik getekend ben door een platenlabel. Daar houdt een groep mensen zich bezig met Elle Hollis. Dat is heel vreemd, ja.” Dat ‘bezig houden’ beslaat vooral de promotie en communicatie; het PR-deel, zogezegd, en bijvoorbeeld de pitches bij Spotify. Social media, daarentegen, verzorgt ze al sinds jaar en dag helemaal zelf. “Ik heb de afgelopen jaren heel erg gemerkt dat hoe meer luisteraars van jou, de artiest, af weten, hoe interessanter de muziek is. Hetzelfde geldt voor mij: ik vind het ook leuk als een artiest persoonlijke dingen toont. De vraag ‘hoe presenteer je jezelf’ maakt social media tricky, maar ergens ook wel heel interessant.”
Fotograaf: Bram Ekkel
De Amerikaanse droom?
Op het kantoor van Warner Chappell Benelux deed Hollis al meerdere internationale contacten op en er volgden nog meer internationale avonturen. “Een paar contacten woonden in Los Angeles, of kwamen er vaker, en toen dacht ik: dat lijkt me ook wel leuk. Dus heb ik direct na mijn afstuderen een ticket geboekt en ben ik wat mensen gaan opzoeken om muziek te maken daar. Ik vond het gewoon heel erg leuk om me even in een andere cultuur onder te dompelen en te ervaren hoe mensen daar te werk gaan.” Wel, zo geeft Elle Hollis aan, is de Amerikaanse muziekmarkt volledig overspoeld. “Los Angeles en New York zijn plekken waar echt iedereen muziek lijkt te maken. Logisch ook, want als je het daar goed doet, dan kun je ook gelijk wereldwijd muziek uitbrengen. Maar niet iedereen is per se heel goed, moet ik eerlijk zeggen.” Ik vraag me af: is Amerika veroveren eigenlijk haar ultieme droom? “Niet per se de ultieme droom, nee. Maar ik heb nooit heel erg mijn zinnen gezet op de Nederlandse muziekindustrie, omdat ik daar voor mijn gevoel niet echt tussen pas. Bovendien maak ik Engelstalige muziek, dus het is zeker logisch om op te treden in Amerika. Maar dat hoeven niet per se grote zalen te zijn. Ik heb liever heel kleine zaaltjes waar alle aanwezigen mijn muziek wel kennen. Van veroveren zou ik dus niet spreken; als mijn muziek succesvol zou zijn en ik niet dan vind ik dat helemaal prima.”
Ik ben er inmiddels wel uit: naast de bereidheid tot heel hard werken bezit Elle Hollis een onversneden winnaarsmentaliteit. Als kind richtte ze haar pijlen op de kindermusical en ze eindigde op het hoogste niveau. Vervolgens wilde ze liedjes schrijven, zingen en opvoeren en enkele jaren later opent ze Pinkpop en lonkt er een internationale carrière. Je zou bijna denken dat alles wat ze aanraakt in goud verandert. “Ik denk dat als je iets heel graag wil én er je best voor doet, dat het mogelijk is. Als je het maar graag genoeg wil.” Dat wil overigens niet zeggen dat ze nooit beren op haar weg ziet. “Ik heb ook wel eens het gevoel gehad dat het niks werd en dat het allemaal niet lukte. Maar dat gevoel gaat altijd over.” De andere zijde van de ambitiemedaille is rusteloosheid: “Mensen denken altijd dat als je een bepaald doel bereikt, dat je dan superblij bent. Dat is natuurlijk ook zo. Aan de andere kant ben je al zo lang bezig met dat doel dat je er op een bepaald moment klaar mee bent. Ik ben dan al bezig met de volgende stap.” Dit idee, gepaard met de hoge muzikale verwachtingen die inherent zijn aan haar toenemende populariteit – dat werkt best wel vermoeiend. Elle Hollis moet altijd ‘aan’ staan, zogezegd.
Behalve nu dus. Zonder de vreselijke kanten van het virus te willen bagatelliseren, concluderen we voor een tweede keer dat deze opgelegde pauze nog helemaal niet zo verkeerd is. Niet dat het leven van Elle Hollis volledig plat ligt, hoor. Er zijn nog wat radio- en thuisoptredens, maar die markt is ook wel heel snel verzadigd: “Ik maak thuis muziek, maar Elton John ook, om maar iemand te noemen.” Hoe dan ook is de druk plotsklaps een stuk lager, en dat bevalt. “Ik was zelf ook altijd heel erg druk, altijd bezig met iets, en dat vermoeide ontzettend. Voor mijn gevoel is dit echt een wake-up call. Als alles straks weer opstart ga ik ook echt proberen prioriteiten te kiezen en nee te zeggen tegen bepaalde projecten.” De rust geeft ook de tijd om vooruit te kijken, om te dromen.“Ik zou naast Pinkpop de iets grotere festivals willen meepakken, Lowlands bijvoorbeeld, en dan hoef ik echt niet meteen op een groot podium te staan.” Ze lacht. “Of dingen in het buitenland, South by Southwest (SXSW, een muziekfestival in Austin, Texas, red.) bijvoorbeeld. Ik zou het sowieso heel vet vinden om iets meer naar het buitenland te trekken. Dat is wel echt een doel.”
Ik twijfel er inmiddels niet meer aan dat dat doel ook heel reëel is. Maar eerst nog even genieten van de rust.
Fotografe: Aïcha Cheriff